En nu even rust!

Hallo allemaal!

Ga er voor zitten, want het belooft weer een lang verhaal te worden!

We zijn weer terug in het Weense land na een paar drukke weekjes! We hebben de Duitscursus inmiddels succesvol afgerond en we gaan het nu maar een beetje in de praktijk toepassen. Ik moet wel zeggen, na 4 weken cursus is het niet zo dat we nu vloeiend Duits spreken, helaas, maar het is wel weer behoorlijk verbeterd. Nu wordt dus van ons ook verwacht dat ons Duits goed genoeg is. Gelukkig is dat meestal ook wel zo, ook al hebben we nog even grote problemen met de échte Wenenaren (of hoe je het ook zegt :P). Dan denk je dat je Duits kan, komt er een oude vrouw naar je toe om haar levensverhaal te vertellen, nou dan waan je je niet meer in een Duitstalig land hoor! So far voor ons zelfvertrouwen ;-).

Maar wat hebben we de afgelopen weekjes nou weer gedaan.
Ten eerste is een lichting van Resi’s familie langs geweest. Na een nachtje overnacht te hebben in Duitsland zijn ze aangekomen in het snikhete Wenen. Het was dus lastig om heel erg actief te zijn, maar het was wel heel fijn dat het eindelijk een keer écht goed weer was. Tenminste, als je van35 graden houdt ;-). De gasten hebben de stad een beetje gezien, we zijn het Kunsthistorisch Museum in geweest (waar wel airco was ;)) en we hebben heerlijk aan de (Neue) Donau gelegen. Het weer was daar natuurlijk behoorlijk geschikt voor, dus het was ook flink druk. We hadden een mooi plekje gevonden in de schaduw op een klein hellinkje, en het water had na flink wat hete dagen dé perfecte temperatuur. Dat was dus zwemmen geblazen! Toen we het wel weer gezien hadden, zijn we voor de verandering maar weer een paar cocktails gaan drinken in “Sunken City” en hebben we lekker Grieks gegeten in “Copa Kagrana”. Goed, deze twee locaties liggen in Wenen, aan weerszijden van de Donau, maar het klinkt exotisch, nietwaar? Alhoewel, in Kagran moet je niet willen verblijven, mits je van semi-oude lelijke betonflats houdt… maar ’t eten was goed! De laatste ochtend zijn we nog even naar de Ottakringer Bier fabriekswinkel geweest zodat de gasten nog wat goodies te kopen en vanaf daar hebben we weer afscheid genomen! Zij zijn daarna doorgereden naar Boedapest om nog een dagje daar de toerist te spelen, en wij zijn onze eigen gang gegaan. Oftewel, het was weer geslaagd! De volgende bezoekjes mogen weer gepland worden :-D !

Dezelfde dag nog moesten we alweer onze spulletjes pakken, want we gingen op weg naar, jawel, Oviedo (Spanje). Heel vervelend, al die congressen. Omdat Maarten een poster(koker) bij zich had, en we niet wisten of die als handbagage mee mocht, hebben we onze spullen in één tas moeten doen. Nou dat ging eigenlijk nog best goed. Normaal nemen we natuurlijk veel te veel spullen mee, maar dit keer viel dat reuze mee. Achteraf hadden we de posterkoker natuurlijk als handbagage mee kunnen nemen...maar zo hadden we er ook geen last van. Na een rustige vlucht waar je de Alpen mooi kon zien, zijn we aanbeland in Madrid, waar we na een korte overstap richting Oviedo konden. De overgang van het droge centrale Spanje naar de relatief vochtige kuststreek in het Noordwesten was erg grappig om te zien. Helaas zaten we wel in het vochtige gedeelte... Het vliegveld van Oviedo is lekker klein dus we hadden ook zo onze bagage. Dus op met de bus naar Oviedo op weg naar ons hotel. Dan is zo’n enkele koffer met 2 personen bagage ook nog wel weer zwaar! Het hotel was zo gevonden en we zijn meteen met z’n 2en (met kleren en al) in de douche gestapt om uit te vogelen hoe die werkt. Ik geloof dat het zeker 15 (of misschien wel 30) minuten heeft geduurd, maar dan snap je ook alle standen die het had. Radio, massage, voetenwasfunctie, regendouche, normale douche, verschillende lichtstanden...best vermakelijk. Daarna hebben we onze vingerafdrukken ingesteld als sleutel van de deur (luxe, hoezoooo???? Wees gerust: verder viel het hotel “typisch Spaans” gewoon uit elkaar hoor!) en zijn we op weg gegaan om de stad te verkennen. Als eerste kwamen we het megalomane congrescentrum tegen wat nogal (lelijk) afstaat tegen de omgeving. Hier zouden (met nadruk op zouden..) we eerst ons congres hebben, maar de overheid (Spaanse...) had besloten om zijn financiering maar in te trekken. Ze hadden het een week van te voren gemeld, dus lekker Spaans op tijd! Dus het congres was in het (“anders” lelijke) geologie gebouw een stukje verderop. Gelukkig ook goed loopbaar. Verder hebben we een rondje in het centrum gelopen waar nog erg veel écht oude gebouwen staan. Dus niet zoals in Wenen waar alles eigenlijk maar maximaal 150 jaar oud is. We hadden dus eigenlijk al vrij vlot een goed idee van wat voor een stad Oviedo is.

En dan was het voor de volgende dag alweer tijd voor de Pre-conference excursie. Na een Spaanse start (lees: 1 uur te laat vertrekken) en een behoorlijke rit zijn we aangekomen in Cistierna, waar ons overnachtingshotelletje stond. Onderweg zijn we de magische tunnel nog tegengekomen. Aan de ene kant van de berg was het slecht weer (Oviedo kant), en – tadaaaaaaa - aan de andere kant was het wolkeloos en super lekker! In Cistierna zijn we na een Spaanse pauze (lees: 2 uur wachten) op weg gegaan naar het excursiegebied, vlakbij. Daar hebben we als uitkijkpunt onze eerste stop gemaakt, om daar een - wederom Spaanse - lunch te houden (lees: lekker relaxed de tijd nemen). Toen mochten we eindelijk weer een beetje aan de bak. Verderop hebben we de auto neergezet en zijn we langs het meer gelopen om naar onze tweede stop te gaan. De omgeving was wel echt heel mooi. Het meer stond vrij laag, dus je zag allemaal verdorde bomen, veel koeien en natuurlijk ook geologie. Na wat uitleg zijn we weer terug gegaan om naar onze laatste stops van de dag gegaan. Met onze 4x4 hebben we nog wat terreintjes overwonnen en hebben we vooral heel veel gewacht. Alles natuurlijk met een slakkengangetje, want dat hoort erbij (hebben we al gezegd dat we in Spanje waren?) :P. Toen was de “velddag” alweer ten einde en zijn we teruggegaan naar Cistierna, om een lekker biertje te doen. De hotelkamers werden verdeeld en ’s avonds hebben we met de excursiegroep lekker gedineerd. Nog niet wetend wat voor eten ons allemaal te wachten stond de komende dagen... ’s Avonds vrij laat was het klaar, hebben we nog een paar borrels gedaan en zijn we naar bed gegaan.

De volgende dag was het alweer vroeg ontbijten. Wij kunnen misschien 3 woorden Spaans, en de hotelmedewerkers misschien 2 woorden Engels en Frans, dus communiceren was niet het makkelijkste. Vooral niet als je je ontbijt moet bestellen, in plaats van het o zo gemakkelijke buffet. Ach, gewoon nadoen wat de anderen doen, dat werkt het beste. Dus na de bekende trage start (hoewel er een stijgende lijn was; slechts 45 minuutjes te laat) zijn we op weg gegaan naar onze 4e en tevens onze enige stop van de dag. Gelukkig hadden wij een zeer Spaanse en toch niet Spaanse chauffeur, die nogal haast had om daarna 5 minuutjes lui te kunnen zijn! Bij vertrek zijn wij er met een rotgang vandoor gegaan om bij het dorpje van aankomst te stoppen waarop de chauffeur zegt: “Oke, we hebben 5 minuutjes voorsprong op de rest, tijd voor koffie!”. Helaas was de koffietent gesloten, dus hebben we 5 minuutjes zonder koffie gewacht, maar vermakelijk was het zeker! Vanaf daar zijn we de berg opgegaan en hebben we nog een mooi uitzichtje gehad. Daar hebben we weer lekker lang gezeten en hebben wij het initiatief maar genomen om na een uur maar weer de berg af te sjokken. Zo gezegd zo gedaan. Vanaf daar zijn we naar een restaurant gegaan om te lunchen. Het begon met een flink voorgerecht. Daarna hebben we als hoofdgerecht versgevangen forel (uit de naastgelegen rivier) gehad, wat ook echt heel lekker was. Na de forel kwam ook nog een toetje, maar dat werd toch echt teveel. In totaal heeft het lunchen nog 2 uur geduurd, en zijn wij buiten nog wat braampjes aan het plukken. Gelukkig had onze chauffeur weer haast en zijn wij als eerste vertokken, op weg naar Oviedo: met een prachtige omweg via wat hogere bergen en zowaar skigebieden! Wat de heenweg gold, gold helaas ook de terugweg. Het weer sloeg best drastisch om van lekker warm naar nat (en nog steeds wel lekker hoor ;)).

Eenmaal weer aangekomen zijn we naar ons hotel in Oviedo gesneld om eerst de Primark (kledingwinkel ) te bezoeken. Die zit in het conferentiegebouw, dus we moesten er gewoon langs. Dat kon nou eenmaal niet anders :P. Daarna zijn we richting de vismarkt gewandeld waar de Icebreaker plaatsvond. Wij dachten: “Het is Spanje, hier kan je best een half uurtje te laat aankomen”, maar helaas, we hadden de doedelzakken gemist, jammer nou :P. Gelukkig was er nog zat te borrelen en kregen we ook wat Tapas hapjes. Na de zware lunch van de middag hoefden we niet echt meer te eten, dus de Tapashapjes waren duidelijk genoeg!

De volgende dagen was de conferentie. Maarten had een poster en Resi moest de laaste dag presenteren. Ik geloof dat voor ons beiden het wel goed gegaan is, ook al zal presenteren nooit Resi’s ding worden hoor (eigen woorden). ‘t Gaat wel steeds beter! We hebben in ieder geval veel gekletst, mensen leren kennen en vooral ook weer veel gegeten. De lunch zat elke dag bij het congres in. Dus elke middag kregen we weer 3 gangen waarvan vaak de 1e gang al goed genoeg was... Niet wetende wat de volgende gang zou worden, at je het toch maar op, dus de algemeen bekende “after-lunch-dip” zat er weer goed in elke dag! Maar goed, beter genoeg dan te weinig zullen we maar zeggen! Gelukkig was de presentatie van Resi net vóór de lunch. ’s Avonds hebben we lekker zitten borrelen en de laatste dag zijn we samen met een paar Britten en een Fransman/Amerikaan op jacht gegaan naar salade. We hadden inmiddels allemaal een chronisch tekort aan groenvoer, dus je moet wat. Missie geslaagd! En het was lekker! Daarna heeft de oudste van de groep ons geleerd hoe je de lokale cider (Sidra) moet inschenken bij een andere bar. Hij is al vaak in de regio geweest en kent de kneepjes van het vak. Het inschenken was wel vermakelijk. Je moet de fles zo hoog mogelijk houden, en het glas zo laag mogelijk, en inschenken maar. Dat zorgt ervoor dat de cider wat zachter en zuurstofrijker wordt, zodat het beter te drinken schijnt te zijn. Nou Maarten vond de eerste paar glazen nog wel gaan, maar Resi vind het echt heel vies. Het zijn écht rotte appels die je drinkt, en dat besef kwam na een paar glazen toch ook wel bij Maarten. “Gatver” is misschien nog de beste omschrijving! Het schijnt dat je er erg dronken van kunt worden (hoewel ’t maar 6% is), maar dat werd hem niet. En toen was het weer tijd voor afscheid! Tijd om naar bed te gaan, want het vliegtuig wachtte de volgende ochtend vroeg weer op ons.

De volgende dag hebben we weer de bus gepakt naar het vliegveld en zijn we weer vertrokken naar Madrid. Daar moesten we 4 uur wachten, dus hebben we wat rondgeslenterd. Gelukkig is vliegveld Madrid lekker groot, dus je kan je je er wel even vermaken. Onderweg naar Wenen hebben we nog aardig wat turbulentie gehad, maar we zijn tegen de avond veilig aangekomen in ons Weense land. Maar helaas nog steeds geen rust voor Maarten, want hij moest meteen de volgende dag weer op de trein naar Salzburg, waar het volgende congres alweer begon. Gelukkig hoefde hij niks te presenteren en was hij daar vooral om nog wat info en contacten op te doen. Dat is aardig gelukt in 2 daagjes conferentie, en het lijkt nu allemaal wel de goede kant op te gaan. Resi is ondertussen maar weer naar het werk gegaan, waar het op het moment echt heel rustig is. Een aantal mensen zijn nog op vakantie en sommige mensen hebben volgens ons gewoon even geen zin (o.i.d.). Wij vonden dat we woensdag ook wel even vrij mochten nemen, na al het congresgeweld en gereis, ook in de weekenden. Resi haar baas is toch weg en Maarten z’n baas weet van niks ;-) We hebben dus lekker even genoten van onze plotselinge vrije dag, en omdat het weer relatief slecht was (geen regen hoor, wees maar gerust :P), zijn we naar de dierentuin gegaan. Lekker eventjes met z’n tweetjes! Daarna konden we weer met “frisse moed” aan het werk!

En nog eventjes iets wat we bij de vorige blog helemaal waren vergeten! Iedereen denkt/zegt altijd maar dat wij in de grond graven, maar dat is heus niet zo. Normaal kijken we naar stenen die omhoog steken (lees: Bergen) maar voor jullie hebben we speciaal een uitzondering gemaakt en zijn we (een tijd geleden) een dag op “veldwerk” gegaan met Maarten z’n baas, om een flink gat in de grond te graven. Of beter gezegd, een gat in de grond te laten graven, want graven doen we nog steeds niet zelf :P. De foto’s staan op het welbekende www.maartenenresi.multiply.com. Bijzonder aan deze zandbak was dat er heel veel structuren (plooien, breuken e.d.) in zitten, die men daar eigenlijk niet verwacht. En het is een mooie analogie voor echte bergen! Dus wees gerust, het zand zelf kon ons nog steeds niet zoveel schelen hoor ;-)

Ja dat was het wel weer voor nu. De komende paar weken hebben we niet zoveel plannen. Het werk gaat door en over een paar weken is het alweer tijd voor Rome! Een cadeautje van Maarten z’n ouders ter ere van het 35 jarige huwelijk. Daar kijken we ook al weer echt naar uit!!

O ja, Foto’s van Oviedo en dergelijke staan natuurlijk ook op: www.maartenenresi.multiply.com !

Heel veel liefs,

Maarten en Resi